O povijesti biljke

U vremenima dok nisu postojale ljekarne, farmaceutske kompanije i  online trgovina ljudi su, isto kao i danas, bili bolesni, ujedali su ih kukci, a neki su vodili brigu o osobnoj higijeni.  Premda nisu postojali lijekovi u današnjem smislu riječi,  ondašnji žitelji zemaljske kugle bilo su dovoljno mudri prepoznati ljekovitu moć bilja.

 

Dugogodišnjim i strpljivim prenošenjem svojih spoznaja usmenom ili pismenom predajom generacije  ljudi uspješno je liječilo razna oboljenja  lijekovima spravljenim od raznih biljaka. O lavandi u starom vijeku nemamo materijalnih ostataka. Prvi pisani tragovi sačuvani su  od starih Rimljana pa je od  latinskog korijena i nastao  naziv biljke (lavare: prati, kupati).

 

Znamo tako da su oni koristili lavandino ulje u tretiranju rana ili za čišćenje prostora. Kao i puno drugog bilja, lavandu su iz Sredozemlja, gdje  raste samostalno u prirodi, monasi prenijeli u sjeverne krajeve Europe. U znamenitom djelu Karla Velikog “Capitulare de villis” lavanda se još ne imenuje. Čini se da je prva spominje nadstojnica samostana, Hildegarda od Bingena.

 

Iz srednjeg vijeka sačuvana je priča o gradiću Grasse (sjeveno od Cannesa) koji je zaobišla epidemija kuge zahvaljujući ondašnjim proizvođačima mirisnih rukavica, onovremenom modnom hitu, koje su umakali u lavandino ulje. Značajnije se počinje uzgajati u 16. stoljeću  na sjeveru Europe gdje se posebno cijenila kao začin.